Κι εκεί που περπατούσα βιαστική, να προλάβω και τούτο και τ’ άλλο, -ως συνήθως-, έπεσα πάνω σ’ ένα Stop .
Καθόλου τυχαίο αυτό το Stop και σίγουρα, όχι ένα ακόμη σήμα του Κ.Ο.Κ.
Stop! Οδός Αθωότητας…
Περάστε με Προσοχή!
Διερχόμενες Παιδικές Αναμνήσεις… Και δικές μου!
Στους δρόμους και στις αλάνες που παίζαμε παιδιά κοιμούνται κάποιες αναμνήσεις.
Δε φοβάμαι τα γερατειά του προσώπου μου, αλλά της ψυχής μου
Ξυπνούν κάθε φορά που κάποιο γνώριμο «παιδί» περάσει από εκεί.
Στήνουν χορό και σαν σειρήνες προσπαθούν να το αποπλανήσουν, να ζυγώσει τα ερείπια και να θυμηθεί…
Τον υπόλοιπο καιρό, , εκεί που άλλοτε αντηχούσαν ένα σωρό παιδικές φωνές, επικρατεί μια ησυχία εκκωφαντική!
Είναι πολύ σκληρός ο χρόνος, τελικά…
Σκληρός κι ανελέητος, περνά κι αφήνει τα σημάδια της φθοράς πάνω μας και μέσα μας, χωρίς να νοιάζεται.
Μας μεγαλώνει και δε λυπάται που μας κλέβει εκείνη την αθωότητα!
Όλα μοιάζουν τόσο διαφορετικά. Τόσο μακρινά…Μιας άλλης εποχής…
Μα οι μνήμες είναι αδύνατο να σβήσουν!
Τα χρόνια της αθωότητάς μας πάντα μας ακολουθούν!
Περπατώντας στο δικό μου μονοπάτι, κάπου εκεί κοντά που υπήρχε κάποτε το «γεφυράκι μας» ,με συνεπήραν οι αναμνήσεις…
Ο θόρυβος από ένα ντενεκεδάκι, που βρέθηκε στα πόδια μου, ζωντάνεψε μπροστά μου, ολόκληρη τη Ντενεκεδούπολη!
Σαν να μας είδα να ψάχνουμε στις ρεματιές και ν’ αστραφτοκοπάμε ολόκληρα όταν βρίσκαμε ατσαλάκωτο ντενεκεδάκι λες και βρίσκαμε κανέναν θησαυρό!
Δεν είχαμε αφήσει ντενεκεδάκι για ντενεκεδάκι…
Τους φτιάχναμε δυο τρύπες για μάτια, μια ίσια χαρακιά για μύτη, μια καμπυλωτή για στόμα. Τους βάζαμε και μαλλιά από κουβάρια που κλέβαμε απ΄το καλάθι της γιαγιάς! κι έτοιμοι οι πρωταγωνιστές!
Σαν χτες δεν ήταν; που στήναμε τη Ντενεκεδούπολη και ξεγελούσαμε τα μικρότερα παιδιά να πληρώσουν εισιτήριο για την παράσταση με πρωταγωνιστές τον Σαρδέλα, τον Βουτυρένιο και τη Μηλίτσα για να φάμε παγωτό;
Για δυο μπάλες παγωτό σοκολάτα και φιστίκι γινόμασταν μικροί απατεώνες…
Δε γερνάς όταν ασπρίζουν τα μαλλιά σου αλλά όταν μαυρίζει η καρδιά
Αμ! Οι γάμοι των τετράποδων φίλων μας!
Με δόξα και τιμή τους στεφανώναμε! Θέλαν, δε θέλαν τα κακόμοιρα!
Θυμάμαι τον γάμο της Λολίτας με το Ριρίκο!
Απίστευτες πολυτέλειες, η Λολίτα!
Της κουρντίσαμε ένα τούλινο πέπλο στο κεφάλι! κι απόλαυσε τον γάμο, ως γνήσιο θηλυκό!
Εκείνος ο έρμος ο Ριρίκος όμως, ως γνήσιο αρσενικό! Δυσανασχετούσε με το παπιγιόν από κόκκινη κορδέλα στο λαιμό!
Προσπαθούσε να το βγάλει σε όλη την διάρκεια της τελετής!
Όμορφα χρόνια… Αθώα! Απονήρευτα! Γλυκά!
Τα χρόνια της χαμένης αθωότητάς μας που πάντα θα μας ακολουθούν!…
Και τ’ ορκίζομαι, ψάχνοντας, στα γκρεμίσματα κάτι ίδιο με τότε, βρήκα!
Τ’ ορκίζομαι πως το άρωμα της τριανταφυλλιάς που ζει μέσα σε κείνα τα χαλάσματα, είναι το ίδιο εκείνο το «παλιό» το «καθαρό», το έντονο…
Διαφορετικό από το σημερινό, το άοσμο και μεταλλαγμένο…
Συμβουλή:
Απ’ όπου διέρχονται παιδικές αναμνήσεις να περνάτε με προσοχή και σεβασμό!
Υπάρχει κίνδυνος να τις τραυματίσετε, ή στην χειρότερη να τις σκοτώσετε!
Γι’ αυτό να ελαττώνετε ταχύτητα να κοντοστέκεστε και να θυμάστε!
