Κλεμμένες παιδικές αναμνήσεις
Μια χαρακτηριστική εικόνα σχηματίζεται στο μυαλό όλων όταν φτάνει η στιγμή να μας αφηγηθεί κάποιος από τους γονείς ή τους παππούδες μια ιστορία από τα παιδικά τους χρόνια.
Αυτή η κιτρινωπή εικόνα ενός, μεγάλης έκτασης, οικοπέδου, γεμάτο χώμα με πεταμένα από ‘δω και από ‘κει ξύλα και σκόρπιες πινελιές μικρών παιδιών, ίσως με ξυρισμένα γουλί τα κεφάλια τους και το χαρακτηριστικό ντύσιμο, με το φανελάκι και το κοντό παντελόνι.
Όλοι το ίδιο θα μας πουν. Αλάνες γεμάτες πιτσιρίκια όλων των ηλικιών χωρισμένα σε ομάδες για κάποιο ομαδικό παιχνίδι, απίθανες ζαβολιές και κατασκευές, άγριοι τσακωμοί με πιθανούς τραυματισμούς αλλά πάντοτε ευτυχισμένη κατάληξη, κυνηγητά σε δάση και πόλεμοι με ξύλα.
Ομηρικές μάχες, τρομερά παιχνίδια, ασυναγώνιστοι αγώνες, δυνατές φιλίες.
Κανένας ποτέ δεν θα μπορέσει να αφηγηθεί όλα όσα έζησε σε εκείνα τα χρόνια. Ποτέ δεν θα φτάνει ο χρόνος.
Μα για μας που δεν τα ζήσαμε;
Τα χρόνια τα δικά μας κλέψαν λίγο από τα χώματα, λίγο από τα παιχνίδια, λίγη από την σκόνη της μαγείας που ένωνε τότε με ισχυρούς δεσμούς τα παιδιά.
Τα δικά μας όνειρα κλέψαν λίγες από εκείνες τις στιγμές πραγματικής ελευθερίας και ευτυχίας και τις σκόρπισαν ανάμεσα στις τσιμεντένιες πόλεις και στους σκοτεινούς ανθρώπους.
Οι δικές μας μέρες απαίτησαν να ανακυκλώσουμε τις ωραίες αυτές αναμνήσεις των γονιών μας στερώντας από μας νέες, πρωτότυπες και μοναδικές παιδικές εμπειρίες.
Το δέος και τα συναισθήματα που μας προκαλούν τέτοιες ιστορίες είναι συγκλονιστικά.
Με μια απόχρωση μελαγχολίας για κάτι που δεν ζήσαμε στην πραγματικότητά μας αλλά πλάσαμε δημιουργικά και στοργικά στα όνειρά μας.
Με την τραχιά και γνώριμη υφή του εδάφους που δεν πιάσαμε αλλά διακρίναμε στο βλέμμα των στιγμών που μοιραστήκαμε.
Με το άκουσμα της παιδικής φωνής των παιδιών που δεν υπήρξαμε αλλά αφουγκραστήκαμε στο μουσικό κουτί των κλεμμένων από τότε παιδικών αναμνήσεων που σημάδεψε για πάντα τη ζωή μας.
Πηγή: enfo
