Δεν έχει πάνω από δύο εβδομάδες που καθόμουν σε μια συμπαθητική ταβέρνα στην πόλη που μένω· μεγάλη παρέα, πέντε-έξι άτομα, παραγγείλαμε και περιμέναμε το φαγητό μας, μιλώντας ταυτόχρονα περί ανέμων κι υδάτων, τόσο για να περάσει η ώρα όσο και για να καλύπτει το μπλα-μπλα μας το γουργούρισμα στις κοιλιές μας.
Κρίση πανικού: αντιμετωπίστε την και μην νοιώθετε ντροπή
Ξέρεις τι εννοώ· φωτογραφίες με αγκαλιές, φιλιά, hashtags τύπου #myman-#myprincess, αυτή η σπαστική φωτογραφία που η άλλη προχωράει μπροστά και φαίνεται μόνο το χέρι του άλλου ο οποίος ταυτόχρονα τραβάει τη φωτογραφία (ανάθεμά σε Murad Osman κι εσύ και το προφίλ σου στο Instagram κι η παγκοσμιοποίηση η ίδια) κι άλλα τέτοια ζευγαρίσια, κλασικά κι εικονογραφημένα.
Μάλλον κάτι τέτοιο αξιόλογο θα ανέβασαν κι εκείνη την ημέρα, καθώς όση ώρα ήμουν εκεί δε σήκωσαν το κεφάλι τους απ’ τα κινητά τους, πόσο μάλλον να ανταλλάξουν κάποια κουβέντα. Περίμεναν το φαγητό τους μουγκοί, μόλις αυτό ήρθε το έβγαλαν φωτογραφίες εξίσου μουγκοί και συνέχισαν έτσι μουγκοί μέχρι να φύγουν· ήταν τόσο αδιάφοροι ο ένας για τον άλλο, που πρώτον, αναρωτήθηκα γιατί στο διάολο δεν έμειναν σπίτια τους και δεύτερον, ένιωσα μια απέραντη λύπηση τόσο για το δήθεν έρωτά τους όσο και για τη ζωή σήμερα γενικότερα.
Το φαινόμενο είναι πολύ γνωστό, όπως σίγουρα έχεις διαπιστώσει κι ο ίδιος κι έχει και δικό του όνομα, το οποίο γεννήθηκε το έτος 2013 κι έκτοτε έγινε κομμάτι της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως· με τον όρο phubbing (απ’ τις αγγλικές λέξεις phone και snubbing) λοιπόν, αναφερόμαστε στο γεγονός ότι πολλά ζευγάρια βγαίνουν, ταξιδεύουν, συναντιούνται όπως παλιά, μα παράλληλα αγνοούν ο ένας τον άλλον όντας απασχολημένοι με την ιντερνετική τους ζωή, πολύ περισσότερο απ’ όσο είναι απασχολημένοι με την αληθινή.
Κάποιες φορές το κάνει μόνο ο ένας απ’ τους δύο, άλλες φορές όμως το κάνουν κι οι δύο· οι άνθρωποι δε γελάνε ο ένας με τον άλλο, γελάνε όμως πολύ με τα reactions ξένων στα posts τους, δεν ταξιδεύουν για να ξεφύγουν απ’ την καθημερινότητα και να έρθουν πιο κοντά, ταξιδεύουν για τις φωτογραφίες που θα αποδείξουν πως ταξίδεψαν, δε βγαίνουν για να περάσουν χρόνο μαζί, βγαίνουν για να νομίσουν οι άλλοι πως περνάνε χρόνο μαζί. Άλλωστε, αν κάτι δεν ανέβει είναι σαν να μη συνέβη, έτσι δεν είναι;
Πόσο καταστροφικό είναι, όμως, το συγκεκριμένο φαινόμενο; Πολύ, θα έλεγε η κοινή λογική κι εγώ δε βρίσκω ούτε ένα λόγο πρόχειρο για να υπερασπιστώ την αντίθετη θέση. Τα κινητά κι η χρήση τους μπορεί να έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στο φλερτ και τη δημιουργία σχέσεων, καθώς έχουν κάνει την προσέγγιση ευκολότερη από ποτέ, έχουν όμως ρημάξει τη σημασία του μαζί, καθώς όσο μαζί κι αν είσαι με κάποιον πάντα θα είσαστε χώρια όταν, αντί για εκείνον, κοιτάζεις το είδωλό σου/σας στην οθόνη ενός κινητού.
Αντιμετωπίζεται, λοιπόν, ή είμαστε αναγκασμένοι να το ανεχτούμε ως σημείο των καιρών; Η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση· ναι, είναι σημείο των καιρών κι εννοείται πως είναι λογικό να ενσωματωθεί στην καθημερινότητά μας, αλλά δεν είναι κι ανέφικτο να αμβλύνουμε τις επιπτώσεις του. Πώς; Θέτοντας όρια. Δεν είναι εύκολο να πείσεις κάποιον πως το διαρκές χάζεμα στο κινητό δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται, μπορείς όμως να μην επιτρέψεις την όλη μοντερνιά να σας πάρει μπάλα δίνοντας περισσότερη έμφαση στη μεταξύ σας επικοινωνία.
Να μιλάτε, να περνάτε καλά και να γελάτε, αυτό είναι ο στόχος της κάθε ουσιώδους σχέσης. Να επιβεβαιώνετε ο ένας τον άλλον κι όχι να περιμένετε να σας επιβεβαιώσουν ένα κάρο άσχετοι. Κι αν αυτό δεν αποτελεί στόχο επιτεύξιμο, καθώς ο άλλος επιμένει να ασχολείται με μια οθόνη «για πέντε λεπτά ακόμη», να σηκώνεστε και να φεύγετε κι όταν λέω να φεύγετε, εννοώ οριστικά.
Μέχρι να βρείτε εκείνον τον άνθρωπο που θα σας κάνει να ξεχνάτε πως έχετε κινητό και θα παθαίνει κι εκείνος το ίδιο μαζί σας. Κι εκείνος ο άνθρωπος θα είναι πράγματι το μοναδικό μέρος που θα αξίζει να μείνετε.
