Ο μύθος…
Ένας δάσκαλος ζήτησε κάποτε από τους μαθητές του να φέρουν στο σχολείο από ένα σακί με πατάτες. Για κάθε μια από τις τραυματικές εμπειρίες που θα μπορούσε ο καθένας να θυμηθεί και για κάθε άτομο που δεν έχει συγχωρήσει στη ζωή του, ο κάθε μαθητής έπαιρνε μια πατάτα και χάραζε σε αυτήν το όνομα, την ημερομηνία και το περιστατικό. Για έναν ολόκληρο μήνα, οι μαθητές έπρεπε να κουβαλάνε μαζί τους το σάκο με τις πατάτες. Ήταν μαζί τους στο κρεβάτι τους, στο τραπέζι που έτρωγαν φαγητό, στις συναντήσεις με φίλους, στη μελέτη, στο παιχνίδι, στο δρόμο, στο μάθημα. Ό,τι κι αν έκαναν κουβαλούσαν και το βάρος τους.
Η κούραση του να κουβαλάνε κάθε λεπτό αυτό το βάρος μαζί τους, έκανε απόλυτα ξεκάθαρο αυτό που χρειαζόταν να ακολουθήσει.
Οι μαθητές ξεκίνησαν να συγχωρούν και να αφήνουν πίσω τους καταστάσεις. Και αυτό ήταν περισσότερο σαν ένα δώρο που έκαναν στον εαυτό τους παρά στους άλλους. Γιατί με κάθε άνθρωπο, συναίσθημα, κατάσταση που τελικά συγχωρούσαν, έβγαζαν και από μια πατάτα από το σακί τους.
…και το επιμύθιο
Όλοι σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό κουβαλάμε συναισθηματικά βάρη. Ποιος δεν έχει πονέσει, προδοθεί, πληγωθεί, απογοητευθεί, αποτύχει, καταρρακωθεί, λυπηθεί; Από ένα σημείο κι έπειτα δεν μας βαραίνει τόσο ο ίδιος ο πόνος, όσο η αντίσταση στον πόνο και τις επιπτώσεις του. Τον φοβόμαστε, τον αποφεύγουμε, τον αγνοούμε, τον κρύβουμε, τον θάβουμε. Γεγονός που από μόνο του, απαιτεί πολύ περισσότερη ενέργεια από το να τον αντιμετωπίσουμε, να πάρουμε το μάθημα μας και τελικά να τελειώνουμε με αυτόν πετώντας το βάρος της μη συγχώρεσης από πάνω μας.
Συνεχίζεται…
