Διάλεξα μια ηλικία κι έμεινα εκεί.
Μη με ρωτήσετε πόσο…
Ένα νούμερο είναι εξάλλου.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Η ηλικία είναι η ψυχή, λένε. Και νομίζω πως αυτό διάλεξα.
Να ακολουθώ τη ψυχή μου κι όχι τα χρόνια μου.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, δεν προχωρούσα μπροστά.
Έκοβα ταχύτητα! Χαλασμένο “αμάξι”;
Όχι. Φοβισμένο ίσως.
Ένας φόβος να μη χάσω την αισιοδοξία μου για τη ζωή,
το γέλιο και τη χαρά που πάντα με χαρακτήριζαν.
Ένας φόβος να μη χάσω την αγνότητά μου!
Όσο κι αν προσπαθούν να μου “φυτέψουν” στο μυαλό καταιγίδες και τέρατα,
εγώ επιμένω, παιδί!
Ένα παιδί που τον κάκτο τον βλέπει τριαντάφυλλο
και τ’ αγκάθια τους προέκταση της φυσικής ομορφιάς τους.
Ένα παιδί που όταν βρέχει,
τρέχει κάτω απ’ τη βροχή να μουσκέψει το πρόσωπό του,
να το πλύνει από τις στεναχώριες των ενηλίκων,
από τη “μουντζούρα” της θλίψης τους
και να γελάσει και πάλι, να ξεκαρδιστεί στα γέλια.
Να το ακούσουν οι άνθρωποι, τα ζώα, τα πουλιά, η πλάση όλη.
Να ξυπνήσουν από τον θόρυβο αυτό.
Ίσως έτσι, το ξημέρωμα κάθε μέρα να έρχεται πιο γρήγορα.
Τόσο απλά, από τον αντίλαλο της φωνής του!
Είμαι ένα μεγάλο παιδί κι έτσι θέλω να μείνω.
Ένας μικρός ενήλικας κι έτσι θέλω να νιώθω.
Διάλεξα ένα τρένο και μπήκα στο τελευταίο βαγόνι.
Πάντα φτάνω στον προορισμό μου, αλλά “αργοπορημένα”.
Και τελικά, δε φοβάμαι μη γεράσει το πρόσωπό μου,
αλλά μη γεράσει η ψυχή μου, γιατί μόνο τότε εγώ θα πεθάνω!
Όταν κρύβομαι από τα γεγονότα της ζωής που με καταδιώκουν,
τραγουδώ και χορεύω ασταμάτητα, ένας δικός μου τρόπος να ξορκίζω το κακό.
Δεν είμαι σίγουρη αν “περπατάω” μαζί με τη ζωή,
δεν ξέρω καν, αν η ίδια η ζωή με θέλει μαζί της.
Αυτό που σίγουρα όμως ξέρω είναι ότι παιδί γεννήθηκα
και παιδί θέλω να πεθάνω!
Ένα παιδί με πλήρη αυτογνωσία της αθωότητάς του.
Ένα παιδί που τους αγαπάει όλους κι ας το καταστρέφουν.
Από τη “Μάχη Ερώτων” της Νίκης Ταγκάλου.
